YANIMDAKİ YABANCI…

Bu sene en çok gözlemlediğim bir konuyu kaleme alıyorum. Başlıkta yazdığım gibi “Yanımdaki Yabancı” konusunda her birimizin bu sene bayağı bayağı sınandığını düşünüyorum. Bir virüs çıktı ve hayatlarımız altüst oldu. Bir sürü kopuşa, gerginliğe ve acıya şahit olduk. Gerçekten suçlusu virüs müydü? Yoksa yaşadığımız yüzeysel ilişkiler miydi? Birçok evlilik sonlandı ve arkadaşlıklarda veya ailevi ilişkilerde birçok çatırdıma yaşandı. Gerçekten suçlusu virüs müydü yaşadıklarımızın? Yoksa virüs yüzünden zorunlu olarak evlerde geçirdiğimiz süreçte gerçeklerle yüzleşmemiz miydi? Ben gerçek SAMİMİYETİN ve SEVGİNİN olmadığı yerde huzurun ve o saf mutluluğun da olmadığına inanıyorum. Gerek kendi yakın çevremde gerek danışanlarımda bu sene çokça şahit olduğum bir durumdu bu; birbirine ne kadar yabancı olunduğu ve birkaç saat veya birkaç gün gibi fazla bir sürede aynı evi paylaşarak ne kadar çok gerginlik yaşanması ve tahammül edememe orantımızın en had safhaya çıkması. En üzücüsü de en yakınımız dediğimiz insan veya insanların neleri sevdiğini ve sevmediğini, gerçekten nasıl biri olduğunu veya olamadığını yeri geliyor bilmiyoruz bile. Hayatı monotonlaşmış, yüzeysel ve koşturarak yaşamaya alışmış olan bizlerin artık dur demesi gerekiyor, bunun için en önemli konu da kendimizle olan yabancı tarafımızla bağ kurmamız. Gerçekten neyi severiz, nelerden hoşlanırız ve kendimize ne kadar samimiyiz veya kendimize ne kadar değer veririz, bunları sorgulamamız çok önemli.Elalem ne der diye yaşamak yerine içimizdeki çocuk, yani kendi isteklerimiz  doğrultusunda yaşayabilmek bizleri çok daha tatmin ve mutlu eder. Sonrasında mutlaka samimi ve sevgi dolu bağlar kurabileceğimiz insanlarla hayat yolumuza güzel ve sevgi dolu bir şekilde devam ederiz.

?”BEN değişirsem dünya değişir.”?

Hülya YÜKSEL