BİR LEJYONERİN HAYATI

Lejyoner= Roma askeri

Hizmet ettiği yaklaşık yirmi yıldan fazla süre boyunca maruz kaldığı sert disiplin kamp hayatında sadece asker değil ; yollar ,köprüler, su kemerleri ,hendekler inşaa eden ve savaşta yenilmesi çok zor bir makine gibiydiler. Askere alınma, askere alınan kişinin hayatında köklü bir değişiklik anlamına geliyordu, ancak karşılığında kendisine iyi bir maaş, sağlık hizmeti, yiyecek ve konaklama, terfi olanakları, yasal avantajlar, bir meslek öğrenme olasılığı ve aynı zamanda onurlu bir emeklilik garantisi verilirdi… Buna karşılık lejyoner, en azından Severus dönemine kadar (193-211) üstlerinin emirlerini yerine getirmek, uygun görülen cezaları çekmek ve yasal olarak evlenmekten vazgeçmek zorundaydı…Lejyonerler yapmakla zorunlu oldukları görevlerin yanı sıra yürüyüş ve geçit törenleri sırasında temsili savaşlar için bile eğitim alıyorlardı. Bazen komşu kampları, akraba ziyaretleri , anfitiyatro eğlenceleri ,sıcak su kaynaklarında dinlenmek için kaçamaklar yapar, ve kazandıkları dinarları harcamak maksadıyla taverna ,genelev ziyaretlerine çıkarlardı…Lejyonerlerin uzak yerdeki yakınlarını bir ay veya daha fazla ailesini ziyaret etmeleri ve onlardan haber almaları oldukça zordu.. Birçok lejyonerin ailelerinden haber alamamaları nedeniyle terk edilme hissi yaşadıklarını biliyoruz , örneğin günümüz Macaristan’ında konuşlanmış Legio II Auditrix’in bir askeri olan Mısırlı Aurelius Polion , ailesine gönderdiği mektupta şunları yazıyor :“Sana yazmayı bırakmadım, ama beni aklında tutmuyorsun… Her zaman yazarak üzerime düşeni yapıyorum ve seni düşünmekten kendimi alamıyorum ve seni kalbimde taşıyorum… Bana yazmıyorsun ya da bana nasıl olduğunu ya da sağlığının nasıl olduğunu söylemiyorsun “Lejyonerler için aile yanına gitmeye izin gerçekten var mıydı? Evet izinler vardı. Birinci yüzyılda ve muhtemelen sonrasında, lejyonlar kış için kışlalarına çekildiklerinde, dört lejyonerden biri izin alabilirdi… Vegecio bize bu izinleri dağıtma görevinin her birimin sekreterine ait olduğunu söylüyor…Ancak, bu ayrıcalığa talip olan lejyoner, her birinin zenginliğine göre değişen bir meblağı kendi birliğinin yüzbaşısına ödemek zorunda kaldığından, bu keyif bedava değildi… Açıkça adaletsiz olan sistem, sonunda, dört imparatorun yılı olarak bilinen 69 yılında tahtın zayıflığından yararlanan birlikler arasında protestoları kışkırttı ve Otto’ya, bu izinlerin ödemesinin imparatorluk hazinesinden olacağına söz verdi… izin ücretlerini imparatorluk hazinesinden gelen parayla ödedi …. Bu kesinlikle faydalı bir reformdu … Ve daha sonra iyi imparatorlar bunu kalıcı bir hizmet standardı olarak belirledi… Bir lejyoner uzak bir yere izine gittiğinde, acil bir durumda geri dönmesi için onu uyarmak zordu… Asker gittiğinde miğferlerini, zırhlarını, mızraklarını vs. kampta bırakmış, ancak gladiolarını ve pugiolarını gittikleri her yere, hatta sadece silah taşıyabilecekleri şehirlerde bile taşımaya devam edebilmişlerdir , askeri sandaletlerini giydikleri için halktan ayrılıyorlardı…Bir lejyonerin birimindeki yüzbaşıyla iyi geçinmesi , kamp içinde ve dışında kabul edilebilir bir yaşam sürmeniz için çok önemliydi…İyi bir meblağın ödenmesi, yalnızca uzun zamandır beklenen iznin verilmesi değil, aynı zamanda kampın kendi içinde daha hafif görevlerin verilmesi de demekti..Claudio Terenciano adlı bir asker bize lejyonlarda ” para olmadan hiçbir şey elde edilemez ” diye yazmıştır.. Bir lejyonerin yaşamının zor olması sadece günlük disiplin veya savaşta ölme veya yaralanma riski değil, aynı zamanda lejyonerlerin aile çekirdeğinden bir kopuş anlamına da geliyordu , çünkü lejyonerler ait olduğu yerden çok uzaklara gittiklerinde izinler ,mektup ve ziyaretler zaman içinde azalabiliyordu.. Liderler emir verir ,ordu savaşır, geride kalan yol gözler, babalar oğullarını gömer…Dünyadaki bu süregelen acımasız döngünün bitmesi son bulmasını diliyoruz…

Ayla ÖTÜK

#TARİHVEARKEOLOJİNİNGİZEMİ#romalejyoner#aylaötük